Parijs

Hoe open je een column na deze week? Begin je met de moeite die het deze keer kostte om de juiste tekst op papier te krijgen? Start je met de emoties die je het afgelopen dagen hebt gevoeld? De kwaadheid, het verdriet of het feit dat de beelden nog telkens je maag doen omdraaien…….. Ik besloot te kiezen voor liefde. Mijn grootste wraak op de brute aanslag op Charlie Hebdo is liefde.

Ik laat me als mens, als moslim, niet gijzelen door fundamentalisten die de samenleving uit elkaar willen drijven. Zij willen haatzaaien, ons de mond snoeren en uit elkaar drijven. Ik doe het tegenovergestelde. Ik neem wraak door mensen lief te hebben en door elke dag weer te staan voor de democratie en de vrijheid van meningsuiting. Net zoals de overgrote meerderheid van de mensen die in dit land wonen.

Ik voel me ambassadeur van de gematigde meerderheid van de moslims in Eindhoven en Nederland. Want ook zij willen dat hun kinderen veilig naar school gaan. Ook zij leveren hun bijdrage aan de stad en het land. Maar de meest gestelde vraag deze week was gek genoeg of ik me verantwoordelijk voel. Het antwoord: nee. We weten allemaal dat deze aanslag niet gepleegd is door de Turkse conducteur, de Marokkaanse leraar of de Somalische student. Dus noch ik, noch de leraar, conducteur of student voelt zich verantwoordelijk voor deze barbaarse actie.

Wat ik wel voel is dat het momenteel nog belangrijker is om de dialoog open te houden. Goede buren voor elkaar te zijn. Want of we nu willen of niet: ambassadeurs zijn we op de een of andere manier allemaal wel een beetje.

Yasin Torunoglu