Hoe een minderheid de meerderheid kan gijzelen.
11 maart 2008
Door Jan van den Biggelaar, lid PvdA fractie Eindhoven
In de fractievergadering van 10 maart kondigde Mostafa Abbou zijn voornemen aan om de PvdA fractie te verlaten en als eenmanspartij door te gaan in de raad. Als zijn belangrijkste motief voor deze stap noemde hij dat hij al twee jaar niet uit de verf is gekomen als raadslid en inhoudelijke meningsverschillen heeft met de fractie. De meerderheid van 13 fractieleden deed verwoedde pogingen om hem het gevoel terug te geven er bij te horen. Zij vroegen hem zijn besluit te heroverwegen; boden hem de ruimte om zijn grieven te communiceren en zij wilden graag weten op welke punten hij afweek van de PvdA standpunten. Mostafa ( de minderheid) koos er voor het te laten bij zijn verklaring en wilde niet inhoudelijk ingaan op de politieke meningsverschillen. Hij koos moedwillig voor het isolement en legde de schuld van zijn onvermogen bij de fractie en hield zijn eigen rol buiten de discussie. Het einde van het verhaal is dat deze affaire alleen verliezers kent. Een fractie, die na alle moeite die zij deden om hem binnenboord te houden, hem toch ziet vertrekken. Dit is dramatisch in de menselijke sfeer. Politiek gezien gaat het een stap verder. Zonder dat er ook maar een inhoudelijk meningsverschil is besproken besluit Mostafa toch te vertrekken en maakt gebruik van zijn democratisch recht om als eenmansfractie door te gaan. De gemeenschap mag voor de kosten opdraaien. Als eenmansfractie heeft hij recht op een financiële vergoeding voor fractie ondersteuning; op een eigen kamer; en spreekrecht in de raad en commissies. Deze rechten ontleent hij aan de manier waarop we in de gemeente deze zaken geregeld hebben. Zijn morele recht ontleent hij aan 800 voorkeurstemmen. Je kunt je afvragen hoe democratisch dit per saldo is. Hoewel alles zich afspeelt binnen het democratisch rechtsbestel durf ik dit gedrag in morele zin ondemocratisch te noemen en worden wij als meerderheid gegijzeld door een vrijwillig gekozen isolement van een eenling die zich nog nergens in het openbaar heeft willen verantwoorden. En verantwoording afleggen voor je daden is toch het hoogste goed voor een volksvertegenwoordiger. Het past daarbij niet de schuld alleen bij anderen te zoeken.
