Wie goed doet….

Ik vroeg of ze nog kwaad was op mij. “Waarom?” Ze keek me glazig aan. “Nou”, zei ik,”je was nogal fel toen we besloten asielzoekers op te vangen in de Orangerie.” “Hebben we elkaar al zo lang niet gesproken?”, zei ze met een lach. Ze vertelde me dat ze zich inmiddels als vrijwilliger had aangemeld. In het begin om te achterhalen wat voor vlees ze in de kuip had. Maar nu omdat ze die mensen graag een handje wilde helpen. ”Het zal je maar overkomen…”

Afgelopen week besefte ik dat het alweer een half jaar geleden is, dat we besloten om slachtoffers van oorlogen in Eindhoven onder te brengen. De Orangerie was de meest geschikte plek om mensen die huis en haard achterlieten snel op te vangen. Er waren veel vragen en punten van zorg over de komst van de asielzoekers. Dat leidde ook wel eens tot heftige acties of gesprekken. Maar uiteindelijk sloegen verschillende partijen – waaronder bewoners, scholen, gemeente en COA – de handen ineen om de komst van deze mensen zo goed mogelijk voor te bereiden. Voor de nieuwe buren én voor de bewoners in de buurt.

Sinds november ontvangen we asielzoekers, vooral uit Syrië. Een aantal weken terug was er een drukbezochte open dag in het azc. De bezoekers werden hartelijk ontvangen met muziek, dans en zelfgemaakte hapjes uit het land van herkomst van de bewoners. Net zo hartelijk als dat de stad hen ontving. Van alle kanten hebben vrijwilligers zich de afgelopen maanden gemeld om iets te beteken voor de medemens. Vanaf dag één kreeg ik mailtjes van mensen die graag iets voor of met de vluchtelingen wilden doen. Hen de taal leren, samen koken of met ze op pad om hen de weg in de stad te wijzen. Meldingen van overlast? Die hebben we tot op heden niet gehad.

Yasin Torunoglu