Tot hier en niet verder!

Hoewel je op internet vaker zaken tegenkomt die schokkend zijn, ben ik onlangs zo geschrokken van een post op Facebook dat ik even mijzelf niet meer was. Iemand had een artikel geplaatst waarin hij de regering verzocht om met een groep van honderd vrienden eigenhandig het aantal buitenlanders te minimaliseren. Hij stelde ook voor om dit te doen met een efficiënt wapen waarbij één kogel per buitenlander voldoende is. Kinderachtige grootspraak natuurlijk, maar met een bittere ondertoon van intolerantie en zelfzucht.

Na een poosje kwam ik weer tot mijn oude zelf. Onwillekeurig maakte ik een laconiek wegwerpgebaar, wat zoveel betekende als: vooral geen aandacht aan geven, het waait vanzelf weer over… Een reactie die weldenkende lezers waarschijnlijk wel herkennen. Hoofd schoongepoetst, gevaar onschadelijk gemaakt, doorgaan met je leven.

Maar dit keer kwam ik er niet zo makkelijk vanaf. Nauwelijks een paar uur later moest ik opnieuw aan het artikel denken. Was mijn reactie niet te makkelijk geweest? Een vorm van passief egoïsme? Gewoon de angel eruit trekken en weer door met je leven? Een mens heeft immers wel wat beters te doen in deze drukke tijden. En dan heb ik ook nog mijn baan, een fijn gezin, ambities…

Ik liet het weer even tot me doordringen: toestemming voor het minimaliseren van het aantal buitenlanders… Met een videoboodschap: ’the most deadliest weapon’.

Weliswaar leven we in een tijdsgewricht waarin verwensingen aan de orde van de dag zijn. Waarin we niet langer opschrikken als de grenzen van het onbetamelijke worden overschreden en de meetlat van discriminatie steeds een beetje wordt verlegd. Een tijd waarin het ene vooroordeel het andere uitlokt. Maar toch: als je hier niet meer van schrikt, zei ik tegen mezelf, waarvan in godsnaam dan nog wel? Wordt het niet eens tijd om van je af te bijten?

Diezelfde zondagmiddag heb ik aangifte gedaan. Aangifte van discriminatie, het oproepen tot geweld en het zaaien van haat. Terug in mijn vertrouwde omgeving heb ik de aangifte gefotografeerd en met begeleidende tekst op Facebook geplaatst.

Al snel regende het reacties. Mannen en vrouwen van verschillende leeftijden en culturele achtergronden, maar eensgezind in hun reacties.

Goed gedaan! Dergelijke verwensingen mogen we niet accepteren. Je moet de ander accepteren zoals jezelf geaccepteerd wilt worden. Daar ligt de grens. En als die overschreden wordt, kom je in actie. Niet een keer, niet twee keer, maar iedere keer dat het nodig is…

Het was uit mijn hart gegrepen. Mijn aangifte was niets anders geweest dan het trekken van een persoonlijke grens. Tot hier en niet verder.

Ik herinner me een uitspraak van oud-minister Rita Verdonk tijdens een discussie over de vrijheid van meningsuiting. Moslims moesten in plaats van zo moeilijk te doen gewoon een wat dikkere huid kweken, had ze gezegd.

Wat mij betreft een honderd procent verkeerde benadering. Wat we nodig hebben, is geen dikke laag aangekoekte onverschilligheid maar een nieuwe sensibiliteit, waardoor we weer horen wat feitelijk wordt gezegd en reageren wanneer de grens van goed begrip, fatsoen en respect voor elkaar wordt overschreden. Een kwestie van zelfrespect en verantwoordelijkheid.

Hafid Bouteibi
Raadslid PvdA Eindhoven