Knoppen

“Dit land gaat naar de knoppen door de moslims en de cultuur van al die mensen”, zei een dame van mijn leeftijd. Omdat het herfstvakantie was, had ik besloten om mezelf een tv-avondje te gunnen. In mijn huiskloffie, uitgestrekt op de bank, programma’s kijken. Lekker ontspannen bij een scala aan series, nieuws, talkshows, of ander ontspannend entertainment. Maar zo startte mijn tv-avond, met die ene zin. En die bleef ongewild de hele avond hangen in mijn hoofd.

Ik vroeg me af hoe het kon. Dat iemand van mijn generatie zulke generaliserende opmerkingen kon maken, meestal op incidenten of op vooroordelen berust. Iemand waarvan de kans groot was dat ze in haar leven al vaker met mensen in aanraking was gekomen van een andere herkomst. We hadden samen kunnen hangen in de buurt. Ze had mijn klasgenoot kunnen zijn. Of ik had dezelfde bijbaan kunnen hebben in de supermarkt.

Ik merk dat ik een steeds dikkere olifantenhuid kweek tegen dit soort ideeën. Dat ik er moe van word en dat soort opmerkingen steeds vaker negeer, of de uit-knop opzoek. Ik besefte die avond voor de tv, ineens dat dit een verkeerde reflex is. Afhaken werkt namelijk onverschilligheid in de hand en maakt de kloof ongemerkt alleen maar groter. Terwijl we waarschijnlijk dezelfde samenleving voor ogen hebben. Met dezelfde waarden van vrijheid, gelijkwaardigheid en solidariteit.

Ik wil mensen met andere ideeën en de spanningen opzoeken, zodat we met elkaar blijven praten. De kloof moet juist kleiner worden, niet groter. Diversiteit en verschillen zijn niet eng en vervelend, maar een potentiële kracht en verrijking voor iedereen. De knoppen, waar die dame op tv over sprak, kunnen we samen in bloei brengen. Daar gaat het land heen, als het aan mij ligt.