Goede voornemens

2015 was een veelbewogen jaar. Met aanslagen in Parijs, bommen op Syrië, de opkomst van IS en een grote stroom vluchtelingen kwam een probleem dat we kenden van TV ruw ons leven binnenvallen. Wat doet dat met een samenleving? We zagen gevoelens van angst en woede de kop opsteken. Maar we zagen ook veel naastenliefde en verontwaardiging.

De discussie die ontstond, verliep als vele andere discussies. De extremen aan beide kanten lieten het hardste van zich horen en leken daarmee de spreekbuis voor de samenleving te worden. Dat steekt mij. De waarheid is zelden zwart-wit. Maar als we de berichtgeving moeten geloven, zijn de Nederlanders altijd heel erg voor of heel erg tegen. We zijn geitewollen allochtonenknuffelaars of extreemrechtse hooligans met petjes. Dat weiger ik te geloven.

Ik geloof dat er in elke discussie, dus ook in deze, een grote meerderheid is die niet gehoord wordt. Een meerderheid die geen kant wil kiezen. Misschien omdat er voor elke kant wat te zeggen valt, maar er is ook op elke kant wat af te dingen. Of misschien omdat men de discussies moe is. Of vinden de media het middengeluid niet interessant en horen we het daarom niet? Hoe dan ook: ik mis de nuance in het maatschappelijk debat.

2016 wordt wat mij betreft het jaar van de ongehoorde meerderheid. Een jaar waarin de politiek en de media beter luisteren naar de mensen met zachte stem. Waarin de zwijgende massa besluit om de discussie niet langer te laten kapen door roepers. Het is mooi geweest. Laten we dat nou eens als goede voornemens maken voor 2016.