Ontmoet me, praat met me over ‘Boer zoekt vrouw’

Vanaf mijn 2de levensjaar sta ik al onder verscherpt toezicht want ik ben een risico kind omdat ik een taalachterstand heb. Vervolgens ga ik naar mijn buurtschool waar ik hopelijk voor het eerst met jou in contact kom. Als ik pech heb zit jij op een andere school waar ik niet voor aangemeld kon worden omdat mijn ouders hiermee te laat waren, simpelweg omdat ze niet wisten dat ze mij al tijdens de zwangerschap konden inschrijven. Zo zit ik dan in een klas met alleen maar allochtone (risico) kinderen. Ik ga voetballen bij de plaatselijke voetbalclub waar ik wederom alleen maar met allochtone kinderen ben. In groep 8 maak ik de Cito-toets maar heb een taalachterstand waardoor ik niet naar de Havo mag. Ik moet naar een VMBO basis, omdat het beter is dat ik me omhoog werk dan dat ik teveel uitgedaagd word.

Zo beland ik dan op een zwarte VMBO. Vanaf dat moment ben ik geen risico meer, maar een probleem. Die paar Nederlanders in mijn klas komen uit omliggende dorpen en hebben tot dan toe hun mening alleen gebaseerd op wat ze van hun ouders hebben gehoord, die op hun beurt hun mening alleen hebben gevormd op basis van wat ze op het journaal zien. Ik trek met allochtonen op omdat ik niet anders gewend ben en de ‘boeren’ trekken met elkaar op omdat zij ook niet anders gewend zijn. Met hakken over de sloot slaag ik voor mijn middelbare school, simpelweg omdat het geen uitdaging bood en ga dan naar het ROC.

Ik kies voor een kantooropleiding omdat mijn ouders dat graag willen en kom terecht in een klas met tig allochtonen waarvan de ouders exact hetzelfde denken. In de bus lees ik voortaan, puur uit verveling, “de Metro” of” de Spits”.Ik word daarin uitgemaakt voor ….nou ja alles wat lelijk is. Ik ga op stap en merk dat ik niet overal binnenkom, waarom? “Sorry jongens, vaste leden avond vanavond”. Ik moet stage lopen maar kan geen plek vinden en als ik er na lang zoeken één vind wordt ik niet begrepen. Maar ik begrijp hun ook niet. Ik kies daarom voor de makkelijke weg en ga bij een allochtoon stage lopen. Lekker relaxed want ik hoeft niet op tijd te komen en de opdrachten die fix ik dan wel even. Ondertussen word er van me gevraagd om de waarden en normen van dit land te accepteren en eigen te maken.

Stel je ook voor: jij zit op een witte school en speelt  hockey met je Nederlandse vriendjes. Je komt daar voor het eerst Chinees, Colombiaanse of een Afrikaans kindje tegen die geadopteerd is maar ze is eigenlijk gewoon net zoals jij maar met een gek kleurtje. Jij gaat vervolgens naar een witte middelbare school omdat je juist uitgedaagd moet worden om het onderste uit de kan te halen. Jij haalt jouw Havo diploma met de hakken over de sloot en met heel veel begeleiding van je ouders. Je gaat dan naar het HBO en komt daar van die rare allochtonen tegen die luidruchtig zijn in de trein en alleen maar met elkaar omgaan. Je leest die stukken in “de metro” en “de spits” en jouw onderbuik gevoel wordt bevestigd. Na je studie zit je op een wit kantoor. Bij stagiaires geef je de voorkeur aan een Nederlander want je hebt van horen zeggen dat men slechte ervaring heeft met een mij. Ik kom altijd te laat en kom mijn beloftes niet na. Wees eens eerlijk, ken jij mij wel? Wil jij mij wel leren kennen? Wil je wel dat ik een onderdeel van deze samenleving word?

Ik wil dat wel, zoek me op, op school, op de sportclub, op het werk. Vraag me niet alleen tijdens ramadan of je mag eten waar ik bij ben want dat vind ik echt niet erg, maar stel  vragen of praat met mij over Boer zoekt Vrouw.

Doe het vooral zelf, want dit kabinet wil dat ik integreer, maar maakt het voor mij onmogelijk om jou te ontmoeten. Zoals Minister Bijsterveld, die zegt dat je maar thuis moet integreren, want op school hoort dat niet.

Wellicht is bovenstaande schets als voorstelling van zaken te schematisch,vertoont die tekortkomingen. Maar:integratie heeft als doel om mensen samen te laten leven met gedeelde waarden. In tegenstelling tot dit doel wordt de tweedeling in de samenleving in haar fundamenten nogal eens gevoed  door kinderen in gescheiden werelden op te laten groeien voor een gezamenlijke toekomst.

Dit kabinet wordt gevoed door rechtse xenofobe sentimenten, maar houdt ondertussen de segregatie actief in stand. Je kunt je afvragen of dat is omdat ze echt denken dat integratie vanzelf vanuit huis gebeurt of dat ze graag de volgende verkiezingen ook willen winnen omdat het probleem nog steeds zo groot is. Hoe kunnen we langs de zijlijn toekijken terwijl we van peuter af aan twee volkomen gescheiden levens leiden en niet ingrijpen?

De verantwoordelijkheid van de school is cruciaal. Scholen kunnen de samenleving in de fundamenten vormen. Helaas blijkt uit de ervaring van het verleden dat ze daarin niet slagen. Sinds 2005 is er niks veranderd aan de situatie op scholen. De schoolbesturen in Eindhoven spelen liever, zo lijkt het, hun Risk spelletje over” jouw en mijn rug”, in plaats van jou en mij samen te laten leven. Scheiding is geen optie, alleen onze dialoog en debat helpen ons verder.

Dit artikel is gepubliceerd in het Eindhovens Dagblad van 15 februari 2011