Doorknokken

“Yasin, hoe doe jij dat eigenlijk?”, vroeg hij. “Wat?” Met een vriend liep ik een tijdje geleden van de supermarkt naar huis. Sinds lange tijd hadden we weer eens afgesproken om een avondje te koken en bij te praten.Hij had een kritisch artikel over me gelezen en vroeg zich af of zoiets me niet persoonlijk raakte.

Dat ligt eraan, wat voor kritiek het is. Ik word soms wel eens kwaad, eerlijk gezegd. Als men op basis van halve waarheden verkeerde conclusies trekt. Of als er een beeld geschetst wordt dat niet klopt met de werkelijkheid zoals ik hem ken. Maar dat gaat wel altijd gepaard met de zoektocht naar wat ik ervan kan leren. “Hoe herpak je je motivatie dan?” vroeg hij. “Dat komt vanzelf, door de wil om mensen vooruit te helpen” zei ik, zonder al te veel na te denken.

Een paar weken terug moest ik weer aan dat gesprek denken. Diederik Samsom, fractievoorzitter en lijsttrekkerskandidaat voor de PvdA in de Tweede Kamer, was op bezoek in Eindhoven. Een PvdA-kopstuk dat de afgelopen jaren op veel commentaar kon rekenen. Ik besefte tijdens die bijeenkomst dat hij veel vaker en intenser met zichzelf het gesprek heeft gehad dat ik met mijn vriend voerde.

Dat hij zich weer kandideert voor die positie verdient respect, vind ik. Stoer dat hij ervoor gaat, wetende dat hij tijdens debatten op TV veel verwijten zal krijgen. Gewoon tegen de wind in. De wil om een bijdrage te leveren voor een betere samenleving wint het dus nog steeds van zijn eigen emoties. De wil wint het ook van de neiging, die er ongetwijfeld soms moet zijn, om de handdoek in de ring te gooien.

Doorknokken, daar houd ik wel van.