Sluitingstijd

Vrijdagavond is de enige avond van de week die ik voor mezelf houd. Ik spreek af met vrienden, ik ga heel af en toe naar de film of gewoon lekker thuis op de bank naar een filmpje kijken. Kortom, een avond van ontspanning. Afgelopen vrijdagavond besloot ik boodschappen te doen, omdat daar de rest van het weekend geen tijd voor zou zijn.

Nadat ik mijn boodschappenlijstje had afgerond, sloot ik aan bij de kassa. Omdat het niet erg druk was, zo tegen sluitingstijd, kon ik ongewild het gesprek van de kassajuffrouw met een klant horen. Ze vertelde hem dat ze net was overgeplaatst naar dit filiaal. Het beviel haar goed, maar het was toch wel een afstand om helemaal naar Eindhoven te reizen. Ze lag in scheiding, maar had toch voor 2 kinderen te zorgen. “We boksen ons er met z’n drieën doorheen. Zolang ik werk overkomt mij helemaal niks” zei ze. “Ja, ik weet precies wa ge bedoelt. ‘t Is niet makkelijk om er alleen voor te staan. Ooit bende toch eenzaam. Gij hèt nog geluk da ge kunt werken. Ik ben m’n baan kwijt, da’s misschien nog wel erger” reageerde de klant.

In een paar minuten tijd realiseerde ik me nog een keer hoe belangrijk werk is. Het is meer dan alleen het verdienen van een belegde boterham. Het zorgt voor sociale contacten en geeft je het gevoel dat je ertoe doet. En op sommige momenten biedt het troost of leidt het af.

Op weg naar huis deinde de trieste situatie, waarin beiden zaten, nog een beetje na in mijn hoofd. Maar ook dat ze zich aan elkaar voorstelden, en als ik me niet vergis werden er zelfs telefoonnummers uitgewisseld. Het was sluitingstijd. Maar volgens mij was dit verhaal nog niet afgesloten.