Excuses?!

Het was vrijdag begin van de avond. Ik was nog even bezig om de week af te ronden en mijn achterstallige mailtjes te beantwoorden. Er popte rechtsonder een vakje met de titel EXCUSES. Als er krachttermen in de mails gebruikt werden, dan waren dat vaak andere. Deze e-mail wekte daarom mijn interesse.

Geachte heer Torunoglu,
Een aantal jaren geleden — ik denk in het begin van uw functioneren in de gemeente Eindhoven — heb ik u aangevallen, verweten dat het wel (verkiezings-) leuk is om te streven naar gemengde scholen, maar dat het een utopie is daar werkelijk in te geloven. Het betrof toen Basisschool ’t Palet.
Nu lees ik in het ED dat ’t Palet zich heeft ontwikkeld tot een leuke bloeiende gemengde school. Ik heb het dus verkeerd gezien en u heeft het bij het rechte eind dat streven daarna en hard werken daarvoor kansen biedt om dat te realiseren.
Ik werd er emotioneel van, omdat ik destijds ondanks alle weerstand de discussie aan was gegaan. Ik besefte me met dit mailtje dat politiek iets van de lange adem is en ik was ook een beetje trots. Tegelijkertijd was dit geen prestatie van mij of van de gemeente maar van een directrice die met ziel en zaligheid zich inzette voor de kansen voor kinderen. Een directrice die het belangrijk vindt dat kinderen zo jong mogelijk met elkaar omgaan en samen leren leven. Ik besefte mij na dit mailtje dat dit onderwerp voor mij wat op de achtergrond was verdwenen terwijl het nog zo ontzettend actueel is. De huidige polarisatie, wederzijds onbegrip, angst voor het onbekende is eigenlijk een roep om verbinding, begrip en samenhorigheid.  Om dat ideaal structureel tot stand te laten komen moet je beginnen bij de fundamenten van de samenleving en dat is op school. Het is de plek waar kinderen onvoorwaardelijk met elkaar samenspelen en waar ouders dankzij hun kinderen elkaar ontmoeten. Daar kan geen Wilders noch een Denk tegen opboksen.
Dank je wel voor de moeite!!