Verstand

Vorige week ondertekende ik alweer het laatste buurtcontract van 2015. In een buurtcontract staat waar we ons dit jaar samen voor inzetten in de wijk. In één van de wijken stond taal centraal. Uit onderzoek bleek namelijk dat ongeveer 40% van de buurtbewoners moeite heeft met Nederlands. Een gedeelte heeft moeite met het lezen en schrijven (analfabetisme) en een ander gedeelte kent de taal niet goed. Met alle vervelende consequenties van dien. Want taal helpt ons om aan anderen uit te leggen wat we voelen en denken. En andersom helpt het ons om anderen te begrijpen. Kortom, het is een belangrijk middel voor dialoog en brengt mensen met elkaar in verbinding. Een goede keuze dus om er de schouders onder te zetten.
In de zaal stonden ook jongeren die net zoals ik ouders hebben die niet of matig Nederlands spreken. Ik deelde mijn ervaring van vroeger met de aanwezigen in de zaal. Ik was destijds een soort vertaalmachine van de eerste twee generaties naar de samenleving en andersom. Het was niet gemakkelijk omdat ik soms niet begreep waar een brief voor bedoeld was of waar een gesprek over ging. Soms was het ook saai omdat ik liever met mijn spelcomputer wilde spelen in plaats van met hen op pad. Ik deed het vaak met tegenzin. Maar achteraf gezien heeft het me ook veel gebracht. Ik ben snel zelfstandig geworden en heb geleerd hoe de vork in de steel stak met alle instanties.
Na het ondertekenen van het contract was ik op weg naar buiten. Een spontane jonge meid met een brede glimlach sprak me aan. “Goeie speech” zei ze. Ze was 13 en herkende veel van wat ik zei. Ze zei dat ook zij het fijner had gevonden als haar ouders het zelf hadden gekund omdat het inderdaad zo saai was. Maar aan de andere kant zag ze het ook als kans “want zo leer ik al heel veel en word ik verstandiger”. Zo te horen ben je dat al, dacht ik. Maar ik zei het niet. Daar komt ze vast over een paar jaar zelf wel achter.