Zomercolumn Frank uit Frankrijk en Spanje

De camping van Calais en die van in Boltana in Spanje.

De eerste camping is de zogenaamde ” jungle” voor vluchtelingen, op zoek naar iets meer geluk dan in hun eigen land. De tweede camping is de camping waar ik verblijf in de Spaanse Pyreneeën, genietend van de zon, het eten en het Spaanse landschap.

Cynisch om waar te nemen dat beide campings vele overeenkomsten kennen, in Calais kennen ze ook een campingbaas die je de weg wijst, er bestaat een heuse plattegrond met hierop aangegeven toiletblokken en een watervoorziening. Ook is er een provisorische “wasdroger” , en zelfs een “campingwinkel”, waar net als hier bij ons op de camping de prijzen over de kop gaan.

Riet mijn kinderen en ik hebben het geluk op de goeie camping terecht te zijn gekomen, toevallig omdat we geboren zijn Nederland. Een land waar nog veel mensen niet op vakantie kunnen, maar waar het overgrote deel in voldoende welvaart leeft om jaarlijkse op pad te gaan in het binnen- of buitenland.

Het is hoog seizoen, onze camping in Boltana is nagenoeg vol. Maar wanneer nog laat in de avond gasten aankomen die nog een plek nodig hebben weet onze campingbaas nog een wel ruimte te maken. Dat schuurt even bij de bestaande campinggasten, maar uiteindelijk is ook op onze volle camping ruimte.

Kortom een beetje inschikken voor mensen die nood verkeren, lijkt me in ons land nog wel mogelijk. We hebben het over aantallen, vertaald naar onze 17 miljoen zielen, slechts tienden van procenten bedragen van onze bevolking. Daarvoor is toch nog steeds plaats in de ” herberg” die Nederland heet?

Frank Depla