In memoriam: Jacques

Ik wil met weinig middelen
de verstaanbare taal van het hart
de wereld bewoonbaar maken.

Niet mooi, niet poëtisch,
gewoon bereikbaar voor iedereen
om te zien wat jij niet ziet,
om te horen wat niemand meer weet.

Geef me daarom je hand,
dan zie ik wie je bent.

Een bedelaar aan de poort,
een mens, een dier, een vriend.

Ik zeg je; geef je hand,
ik ben toch net als jij,
laten we samen iets doen,
de wereld bewoonbaar maken,
voor mensen zoals wij.

Nora Petit.

 

Jacques is dood. Zomaar weg. Ineens. Hij laat een voelbare leegte achter. Want Jacques was overal – op een nadrukkelijke manier. Een netwerker pur-sang met een rotsvast geloof in de kracht van mensen. Overal waar Jacques dacht daar iets aan bij te kunnen dragen, was hij te vinden.

Als het moest in het Stadhuis, maar bij voorkeur in stadsdelen (7!), wijken (19!) en buurten (109!) van onze stad. Op straat of bij een huiskamergesprek. Bij de mensen die samen de solidaire samenleving waar hij zo in geloofde mede vorm geven.

“Met je poten in de modder, in de haarvaten van de samenleving; want dáár gebeurt het.” hield hij ons voor.

Hij had daarbij altijd aandacht voor het individuele welzijn van mensen. Solidariteit groeit niet op individueel ongenoegen. Zo hield hij met een blik op het gemeenschappelijke, altijd oog voor het persoonlijke.

Dat deed hij in de fractie waar hij sinterklaascadeautjes uitdeelde, met voor iedereen een persoonlijk gedicht. Dat deed hij in de stad, waar hij mensen stimuleerde om het beste uit zichzelf te halen. Als het kon op eigen kracht, maar als het moest met hulp.

Was die hulp er niet, dan zorgde Jacques er persoonlijk voor dat-ie er kwam; ‘kan niet’ stond niet in zijn woordenboek en met ‘wil niet’ nam hij geen genoegen. Waar een wil was, vond Jacques altijd een weg…

Die volharding kwam hem goed van pas in november 2004 toen, praktisch in zijn achtertuin, een bom ontplofte bij de Islamitische basisschool aan de Frankrijkstraat. Een gebeurtenis die hem in korte tijd door een emotionele achtbaan voerde, waar hij strijdbaar uit tevoorschijn kwam.

Terwijl het maatschappelijk debat alleen maar verder leek te polariseren gooide Jacques al zijn netwerk-skills in de strijd en organiseerde een menselijk schild om de school. Mensen reikten elkaar letterlijk de hand in verbondenheid en zagen als in het gedicht van Petit wie zij waren…

Daar liet Jacques het niet bij zitten. Hij organiseerde buurt-ontmoetingen. Dat deed hij niet één keer, dat bleef hij doen in de overtuiging dat het ‘elkaar leren kennen’ de basis is voor begrip en respect.

Zijn manier van samenwerken, verbinden en het nemen van verantwoordelijkheid voor de eigen leefomgeving in de buurt, is een belangrijke ingrediënt van het huidige beleid met betrekking tot bewonersparticipatie. Jacques bracht het in praktijk lang voordat het woord ‘participatiesamenleving’ werd bedacht.

En dat is maar één voorbeeld…

Wie veel wandelt, laat veel sporen na.

Jacques heeft in zijn leven heel wat kilometers gemaakt. Dat blijkt uit de vele reacties die zijn overlijden heeft losgemaakt. Reacties uit de buurten, uit het bedrijfsleven, uit de overheid en uit de politiek, van veraf en dichtbij.

Ze typeren Jacques ieder op hun eigen manier, maar altijd als een warm mens, een oprecht mens, een onbaatzuchtig mens.

Een tikkie eigenwijs misschien…

Maar vooral een mooi mens die gemist zal worden.

Als oud-politieman sloot Jacques zijn mails af met een “groet & waarvan akte”
Waarvan akte, Jacques. Vaarwel.

————————————————————————————-

U kunt hieronder reageren op dit bericht. Wilt u uw medeleven betuigen? Doe dat dan niet hier, maar op deze pagina