Staf Depla: De vingers aflikken

Maar hoe zullen mensen reageren als we onze bezuinigingsvoorstellen gaan presenteren? Het is ons als ‘fris’ paars college (PvdA, VVD, D66 en GroenLinks) er alles aan gelegen om een zo breed mogelijke politieke en maatschappelijke steun voor deze ingrijpende plannen te krijgen.

Dat is heel iets anders dan het schouwspel dat ik op deze week ’s avonds aantrof in Den Haag. Na twee dagen vergaderen om onze Eindhovense begroting voor 2011 vast te stellen, had ik het afscheidsetentje van de vaste Kamercommissie van onderwijs. Zo kon ik het laatste staartje van het Kamerdebat meepikken over de vorming van het nieuwe kabinet.

Rutte en Verhagen deden geen enkele moeite om samenhorigheid te organiseren. Terwijl saamhorigheid toch noodzakelijk is om de enorme bezuinigingsopgave zonder al te veel maatschappelijke schade te realiseren. Integendeel, 18 miljard bezuinigingen, daar zou rechts Nederland de vingers bij aflikken, aldus Rutte. Ik dacht aan alle mensen die een stapje terug moeten doen, omdat de gemeente Eindhoven de begroting op orde moet krijgen om haar bijdrage te leveren aan die 18 miljard.

De vingers aflikken omdat we de groeiende groep ouderen minder zorg kunnen bieden? Of de vingers aflikken omdat ik ambtenaren moet ontslaan? Of omdat we investeringen in betaalbare woningen moeten uitstellen?

Nee, nu begreep ik waarom het Binnenhof een vesting is geworden. Eindhovenaren snappen best dat iedereen een bijdrage moet leveren. Ze hebben veel goede ideeën over hoe de gemeente kan besparen. En hoe we meer gebruik kunnen maken van hun kennis, kracht en kunde. Maar ze worden boos als ze Haagse politici zien, die zich drukker maken over hun positie bij de volgende verkiezingen dan over de toekomst van ons land. Politici die met zichzelf bezig zijn, luisteren niet naar elkaar, maar ook niet naar burgers met goede ideeën.

Op weg  naar huis, na een genoeglijk samenzijn met (oud)-Kamerleden, blijkt dat het ook anders kan. Samen met mijn CDA-collega Jan Jacob van Dijk kaarten we na hoe we ons vier jaar samen hebben ingezet voor beter onderwijs. Ondanks onze verschillen, hadden we oog voor wat ons bindt. We begrijpen nog steeds niet wat er tussen Bos en Balkenende is misgegaan.

Dit artikel is als blog gepubliceerd door PM Magazine
{jcomments on}