Minder klagen

Ik fiets rond in het noorden van Italië, genietend van het landschap, de inspanning en het lekkere eten en drinken. Maar ook in alle rust rondkijken waardoor je je jong blijft voelen. Gisteren fietsten we zo’n mooi Italiaans dorpje binnen waar de wekelijks markt gaande was. Tweede helft 50 en toch leken we bij het jongste deel van de bezoekers te horen terwijl de beklommen bergtoppen toch echt steeds lager worden.

Het aantal kinderen was op de vingers van één hand te tellen. Wat doet dat met die kinderen? Alleen maar oma’s en opa’s om je heen. En wat doet dat met een samenleving? Zo ging ik een broodje kopen in de plaatselijke super. Je kent dat wel. Met een slager in de supermarkt. Die was zeker boven de 60. Dat gold voor alle mensen die in de winkel werkten. Hoe lang houdt zo’n winkel dat vol? En ja dat is heel wat anders dan in kledingszaken als McGregor die in Nederland de ouderen medewerkers dumpt.

Maar wat betekent dat voor de stemming in een land of continent als Europa. Jonge mensen hebben nog een heel leven voor zich. Dromen over wat ze willen worden en bereiken als ze later groot zijn. Optimistisch en vol vertrouwen. Maar wat als je tegen de 60 komt? Veel van je dromen bereikt of in het water zien vallen. Of tot de conclusie moeten komen dat die ambitie toch net iets te hoog was gegrepen. En je kijkt raar op als iemand je vraagt: “wat wil je later worden als je groot bent”. Is dat misschien een van de oorzaken van het chagrijn onder de inwoners van Europa. Niet de hoop in de toekomst die we samen gaan maken domineert. Maar het verdriet van wat er allemaal niet gelukt is of niet meer gaat lukken. Met deze gedachte las ik het boek van Hendrik Groen “Zolang er leven is”. Het gaat over het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam Noord. Ondanks hun gebreken maakt een 6 tal ouderen er het beste van. Een mooi voorbeeld. Ze hadden genoeg van alleen maar klagende mensen om zich heen. Op een van de tafels in de recreatieruimte zetten ze daarom een bordje neer “verboden te klagen”. In het begin bleef deze tafel leeg. Maar het duurde niet lang of steeds meer ouderen schoven aan.

Misschien ook iets om breder te proberen. Minder klagen over het verleden dat niet meer terugkomt. Maar vooruit kijken. En werken aan het realiseren van als maar nieuwe dromen. Dat heeft Eindhoven ook in de jaren negentig gedaan. En zie het resultaat. Natuurlijk moet er nog veel beter. Maar veel Eindhovenaren zijn nu trots op onze stad. Toen onze burgemeester eind jaren 70 naar Amsterdam vertrok durfde hij alleen zachtjes “Eindhoven” te antwoorden op de vraag waar hij vandaan komt. Dat is nu wel anders.