Verslag van ‘In gesprek met…’ minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem

Door: Lara Rongen

Op de weg van Den Haag naar Brussel, ligt Eindhoven. Nou ja, op de weg…  Het is een stukje omrijden. Gelukkig is onze minister van Financiën, Jeroen Dijsselbloem, niet te beroerd om even van zijn werkroute af te wijken. Afgelopen maandag was hij in Eindhoven om in gesprek te gaan met leden en ook niet-leden van de PvdA. Jeroen vertelde dat hij tot zijn vierde in Eindhoven heeft gewoond. Toen verhuisden zijn ouders naar Son en Breugel. Tijdens zijn studietijd kwam hij weer regelmatig in Eindhoven voor school en uitgaan. Zijn ouders wonen nog steeds in Son en Breugel. Even back to the roots dus…

Het vuur aan de schenen

Het Brabantse kwartiertje ontbrak niet. Dus iets later dan gepland opende Jan Hopstaken de bijeenkomst. Nadat hij Jeroen ‘een koffertje’ met uitleg over de vloeibare geschiedenis van Eindhoven (zie foto) had gegeven, gaf Jan gespreksleider Stefan Janssen het woord. De zaal in Seats2meet zat goed vol. Voorafgaand aan de bijeenkomst kon je je prangende vraag aan Jeroen al mailen. Maar ook tijdens de avond werd de minister vanuit de zaal het vuur aan de schenen gelegd:

Hoe houdbaar is ons pensioenstelsel? Hoe maken we beleid voor die 1,5 miljoen ZZP’ers waarvan een groot deel niet verzekerd is bij ziekte en geen pensioen opbouwt? Hoe gaan we om mensen die diep in de schulden zitten. Die hun rekeningen niet kunnen betalen en boete op boete krijgen (onder andere van de belastingdienst). Wat gaan we regelen voor alle flexwerkers? Hoe zorgen we dat het MKB weer een lening krijgt van de banken? Hoe gaan we om met mensen die net buiten de boot vallen?

De rode draad

De rode draad in de antwoorden was ‘Samen’. Jeroen: “Ik denk dat we tegen de kiezers moeten zeggen dat we het samen moeten gaan doen. Het collectief kan oplossingen bieden die niet ieder voor zichzelf kan oplossen”.

We gaan weer naar een tijd van bouwen

Na het spervuur van vragen eindigde Jeroen de avond met de volgende woorden:

“Het mooie van de Partij van de Arbeid is dat wij nooit tevreden zijn. Daar hebben we tegelijkertijd ook veel last van. We hebben de laatste jaren hard geknokt om de crisis te bestrijden. Om er voor te zorgen dat de mensen aan de ‘onderkant’ er bij kon blijven, om de meest kwetsbaren te ontzien.

Maar ik vind ook dat, richting de verkiezingstijd, we juist wel een beetje tevreden mogen zijn op alles wat we wel voor elkaar hebben gekregen. Een van onze hoofdpunten is altijd geweest: de oneerlijke verdeling in de samenleving. De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten. Daarom hebben we onder andere de aftrekbaarheid van de pensioenpremies en de hypotheekrenteaftrek aangepakt. Dat waren heel oneerlijke regelingen, waar de sterkste schouders het meest profijt van hadden.

We proberen nu de balans in de arbeidsmarkt vast- en flexwerken eerlijker te maken. Ik ben nu bezig de banken aan te pakken zodat de eventuele volgende crisis niet door de belastingbetaler wordt betaald. Want een van de redenen dat we moeten bezuinigen, is dat de bankensector ons zoveel geld heeft gekost.

En de zorg… De PvdA is jaren vóór geweest om gemeentes hier meer verantwoordelijk voor te geven.. Om hen veel meer geld te geven en te kijken naar wat mensen nou echt nodig hebben. De grote winst die moet nog komen door zaken slimmer te organiseren rond gezinnen, rond mensen, rond ouderen die moeten nog komen. Er liggen echt geweldige kansen de komende jaren.

Daarom kunnen we volgens mij ook heel zelfbewust zeggen wat, ook tijdens de crisis, we bereikt hebben. Dat geldt niet alleen voor de zorg, maar ook voor de economie en het onderwijs.

De afgelopen jaren hebben we stevig moeten hervormen en bezuinigen. Dat hoeven we onszelf niet kwalijk te nemen, dat hebben we op een sociale manier gedaan. Maar gelukkig gaan we weer een andere tijd in, een tijd van bouwen. Nederland staat er nu veel beter voor. Die stijgende lijn gaan we de komende jaren doorzetten. En dat doen we niet door het stokje, na de verkiezingen, aan anderen door te geven. Dat doen we door het stokje zelf vast te houden! Dat is de enige manier om het op een sterke en sociale manier te doen.”

Applaus!