Dreamteam

Door: Hans Lindeijer

Dat was leuk; een koffieochtend met een stelletje ouwe rotten, die net zo gek zijn als ik. Jarenlang hebben we geduwd aan het zelfde politieke ideaal. Ja, over nu, dan komen de tongen los. Iedereen kent er wel een paar; werklozen, in de b(l)ijstand of blij zijn met een nul-uren-baan; die naam alleen al. Een vreemde tijd; vrijwilligerswerk kan verplicht worden en werkwilligheid wordt niet beloond. Er komen banen bij, maar de voedselbank groeit sneller. Ik hoorde het Diederik zondag nog zeggen: de tweedeling in de maatschappij groeit; is die kloof nog overbrugbaar? Twijfelt hij aan ónze idealen?

Het credo Werk-Werk-Werk komt uit de mond van regelmakers ‘met afstand tot de arbeidsmarkt’. Voor een investeerder zijn werkers een kostenpost en voor de belastingdienst een melkkoe. Wat dom zijn die belastingen toch eigenlijk, weten de regelmakers dat wel? Net als in de natuur; wat dreigt uit te sterven moet je omzichtig koesteren en niet belasten. Dus weg met loonbelasting op lage lonen, zwartloon bestaat dan niet meer. Niet meer stiekem werken, maar er trots op zijn en verzekerd.

Goddank er is een uitkering; uit de pot waar ik aan meebetaalde. Maar de regels knellen. Waarom kan ik niet onderhandelen voor meer leefruimte? Minder uitkering tegenover meer bijverdien-ruimte. Laat mij trots mijn eigen koers bepalen, daar waar ik het kan. Of . . . mag dat niet van ‘Den Haag’?

Armoede beleid? Maak een wet om deurwaarders buiten de deur te houden als het gaat om leefruimte.

Beste regelmakers, ruim eens lekker op, ik wil geld verdienen! Ik wil verkopen vanuit mijn huisadres; ‘garageverkoop’. Kamers verhuren en taxichauffeur zijn, mijn maaltijden rondbrengen, en dat alles langs de digitale snelweg. Rem niet af met vergunningen, toezichthouders en klachtregelaars.

O, zooo formeel, regel, regel, regel; maar het werkt verstikkend als corruptie. Zie zo, mooi even alle problemen op gelost en dat in één koffieochtend.