Afscheid van Freek de Leeuw

Freek werd lid van de Partij van de Arbeid in maart 1975. Drie jaar later begon hij als raadslid van de gemeente Eindhoven. Van 1986 tot en met 1994 was hij wethouder van onder andere Sociale Zaken, Onderwijs, Gezondheidszorg én Financiën.
 
Over alles wat Freek voor onze stad heeft gedaan is veel te zeggen. Eén ding eruit kiezen doet onrecht aan al die andere dingen. Daarom twee dingen.
 
Freek was een man met oog voor mensen en z’n hart op de goede plaats. Hij was een sociaal-democraat in hart en nieren. Hij hoort in onze PvdA ere-galerij.
 
Een tekenend voorbeeld van zijn ‘oog voor mensen’, waren de lovende woorden van Joke de Haas, voorvechtster van de zelfhulpgroepen, over Freek toen ze vorig jaar het ereteken van de stad ontving. Zij roemde (met warme woorden), zoveel jaar na datum, de steun die zij destijds van Freek kreeg.
 
Dat was Freek ten voete uit. Hij maakte echt contact met mensen. Niet zelf met een groot ego op de voorgrond. Maar, samen met anderen, gewoon de goede dingen doen. Mensen verbinden.
 
Een tweede voorbeeld. Dat door velen die met hem gewerkt hebben wordt genoemd: de Steentjeskerk. Ik zie het als een soort tastbaar EN blijvend icoon van het werk van Freek.
 
U zult het misschien niet geloven, maar er waren plannen om de Steentjekerk te slopen. Als raadslid hield Freek destijds een vurig pleidooi voor het behoud van de Steentjeskerk. Van mensen die erbij waren heb ik gehoord dat hij ‘betoverde’ met zijn woorden (uiteraard op basis van gedegen kennis). Iedereen in de raadszaal luisterde ademloos. Je kon een speld horen vallen. Hij wist mensen te raken. En de steentjeskerk bleef behouden.

Als ik de Steentjeskerk zie denk ik aan Freek. En dat zal altijd zo blijven.
 
Overigens betekende dit niet dat Freek behoudend was. Hij koos juist vaak voor vernieuwing. Maar nooit zonder verbinding met het heden of het verleden.
 
Naast al dit politieke werk zouden we bijna vergeten dat Freek ook een echt vak had geleerd. Hij was docent Nederlands. En dat is ie altijd gebleven. En dat stak hij niet onder stoelen of banken. Enkele van de aanwezigen hebben dat, net als ik, aan den lijve mogen ondervonden.
Als wethouder mag ik regelmatig spreken in het openbaar. En dan prijs je je gelukkig met een oplettende leraar Nederlands die je bij de les houdt.
 
Ik herinner me nog een gesprek met hem naar aanleiding van het feit dat ik ergens gezegd had “dat ik trots op iets was”. Trots op iets waar ik niet zelf aan bijgedragen had. Maar trots op iets wat een ander gedaan had.

Ik weet niet of u dat weet, maar dat ligt taaltechnisch heel lastig. Wist ik veel. Ik voelde het als trots. Daar kon ik volgens Freek beter andere woorden voor gebruiken. Waardering of respect bijvoorbeeld. Hij wist het dan zo te brengen dat het weel indruk maakte. De meeste ‘taallessen’ heb ik dus ook onthouden.
 
Dat Freek oog had voor mensen bleek ook wel uit het feit dat alle PvdA-fractiegenoten altijd een cadeautje van hem kregen als ze jarig waren. Dat waren meestal boeken of een gedicht. Een van de toenmalige fractieleden deed de voorzichtige suggestie dan een boekenbon misschien ook een goed idee was. Waarop de leraar in Freek antwoordde ‘het is wel de bedoeling dat je er iets van opsteekt’. De boekentraditie werd dus ongewijzigd voortgezet.
 
Freek was tot het laatste moment betrokken bij zijn stad. Zo was ie eind oktober nog bij een bijeenkomst over het toenmalige Cityplan. Betrokken van het begin tot het einde. Mieke Verhees en ik kregen vorige week, toen we aan zijn bed zaten in het ziekenhuis, nog tips mee.
 
Ik heb veel waardering en respect voor alles wat Freek voor de Eindhoven, de PvdA en mij heeft gedaan. Waardering en respect. Niet trots, want dat klopt taaltechnisch niet. Alhoewel het wel zo voelt. Maar ik zal het niet gebruiken, omdat ik boven alles veel van Freek geleerd heb.
 
Freek: ik ga je missen.