Occupy niet de mond snoeren

Het Sociaal en Cultureel Planbureau was hierover heel duidelijk in haar rapport De Sociale Staat van Nederland: er is alleen maar oog voor financieel- economische zaken en de gevolgen van het bezuinigingsbeleid voor burgers worden over het hoofd gezien. Terwijl juist die burgers níet de veroorzaker zijn van de crisis. Dat is nou net het motto van de Occupybeweging. Een wereldwijd protest tegen de nadelen van het kapitalistische systeem: de graaicultuur, de zelfverrijking van de kansrijken, de invloed van het grote geld op het politieke systeem, het gebrek aan solidariteit met degenen die het minder hebben en de onevenredige verdeling van de betaling van de rekening van de crisis.

Wat je ook vindt van de inhoudelijke argumenten of de manier van demonstreren; zou het niet passen om deze bottom- up beweging serieus te nemen in plaats van ze op basis van oneigenlijke argumenten de mond te snoeren? Is het niet juist mooi dat ook in onze stad mensen willen laten horen wat ze vinden? Dat vanuit de malaise een gevoel van saamhorigheid en strijd lust ontstaat? Een tegenbeweging die van onder af aan het groeien is, we hebben het lang niet meer meegemaakt. Misschien te lang, waardoor we nu niet meer goed weten hoe er mee om te gaan.

Een crisis biedt ook kansen, is een veelgebezigd credo nu we zo aan het bezuinigen zijn. Kansen om de stofkam te halen door organisaties, systemen, werkwijzen die in tijden van voorspoed misschien wel tot gedrochten gegroeid zijn. Zo is deze crisis ook een kans om met elkaar het debat aan te gaan. Eens even stil te staan bij hoe we met elkaar omgaan, of er nog oog is voor de kwaliteit van het leven, het menselijke contact en de niet­materiële waarden in het leven.

Het zou toch mooi zijn als Occupy een startpunt zou betekenen voor een maatschappelijke herbezinning, wereldwijd? Dat op allerlei plekken het gesprek gevoerd gaat worden tussen mensen van allerlei komaf en achtergrond. Om samen weer te ontdekken wat werkelijk belangrijk is in het leven.

De kampementen in steden overal ter wereld zijn natuurlijk niet te handhaven en ook niet de oplossing. Wel zijn ze een roep om gehoord te worden. Laten we die betrokkenheid positief uitleggen en luisteren naar elkaar in een debat.